حرف زدن

همیشه شعار من(ینی روش زندگی و نوع تفکرم)  این بوده که توی هرکاری باید تعادل رعایت کرد یه حرف قشنگی هست که بارها خوندمش که نوشته بود اجتماعی اون کسی نیست که با همه خوش و بش کنه درواقع اجتماعی اون کسیه که بدونه با چه کسی با چه لحنی صحبت کنه و اینکه چه صحبتی کنه! و یک بند دیگه ام هست که من خودم بهش اضافه کردم "اجتماعی بودن و روابط سالم اینطور نیست که با سکوت و فرار از جنس مخالف ظاهر بشه" منظورم اینه که اینطور سکوت کردن دربرابر نامحرم که صرفا بهت سلام میکنه یا برای کاری باهات حرفی میزنه اگر سکوت کنی و از حرف زدن در بری درواقع یک نوع نقطه ضعف به دست اون شخص دادی و اون شخص برای اذیت کردنت میاد سمتم و حرف میزنه و متلک میندازه و مسخره میکنه. همون که بدونی چ حرفی با چ لحنی به چ کسی بزنی درست ترین راهه نه سکوت کردن و فرار کردن.
+استادی داشتم که میگفت میدونید چرا بدترین نوع زندان زندان های انفرادی هست؟ توضیح داد: هرانسانی به ارتباط و حرف زدن با ادم های دیگه نیاز داره این در طبیعت و ذات انسان هست و به همین دلیله که در زندان افرادی فرد نمیتونه دوام بیاره چون کسی نیست باهاش حرفی بزنه.
البته این حرفی که زدم توجیهی برای حرف زدن با نامحرم نیست بلکه فقط میخوام نیاز حرف زدن و اهمیت حرف زدن با ادم ها بدون توجه به جنسیتشون بیان کنم.